تحلیل بازی های بومی محلی «بررسی موردی بازی زو»

مقاله بازی های بومی محلی یک پژوهش در موضوع بازی های بومی محلی است که در آن به تحلیل بازی ها و بررسی موردی بازی زو پرداخته شده است. این مقاله شامل 16 صفحه و بصورت فایل ورد (docx) قابل دانلود است.

امیدواریم مقاله بازی های بومی محلی برای شما مفید واقع شود. فهرست مطالب و قسمتی از متن مقاله بصورت نمونه در زیر آورده شده است:

فهرست مطالب مقاله تحلیل بازی های بومی محلی «بررسی موردی بازی زو»

1. مقدمه
2. پیشینه و ادبیات تحقیق
   • واژه شناسی بازی
   • پیدایش بازی ها
   • تاریخچه بازی
   • انسان شناسی
   • تفاوت های فرهنگی
   • بازی از منظر بزرگان دین اسلام
   • بازی از منظر اندیشمندان
   • تاریخ بازی در اروپا
   • بازی در ایران
   • طبقه بندی بازی ها
   • پیشینه بازیهای ایرانی
   • ویژگی بازیهای محلی
   • زو در مناطق ایران
3. تحلیل بازی زو
4. ورزش همگانی کبدی
5. نتیجه گیری

واژه شناسی بازی

بازی: در لغت بیشتر به معنای سرگرمی ، تفریح و مشغولیت است. «بازی» در فارسی میانه «وازیگ» است که از ریشه ایرانی باستان «واز»، به معنای جنبیدن و پریدن آمده است. «وزیدن» (به معنای دمیدن، جنبیدن و پریدن) و «وازیدن» (به همان معانی و همچنین بازی کردن است) در فارسی میانه و «باختن» و «بازیدن» (به معنای بازی کردن و ورزیدن) در فارسی دری، از همین ریشه، و در زبان عربی معادل این واژه کلمات «لعَبْ، لعِبْ، لَعبْ»، در زبان ترکی«اُیون» و در زبان اردو «کِهیْلْ» که در معانی بسیار وسیع به کار رفته است.

زو: زو تهماسب پادشاهی است که در شاهنامه فردوسی نام آن آمده است. پسر تهماسب که به مدت 5 سال پادشاهی کرد و در هشتاد و شش سالگی در گذشت.  در دوران پادشاهی زو ایران در شرایط عدم اتحاد همبستگی قبیله ای بود از این رو ریاست هر قوم در کشور ادعای پادشاهی می نمود. به جز شاهنامه فردوسی، نام زو تهماسب در متون عبری نیز آمده است.

تاریخچه بازی

انسان از نظر فیزیولوژی نیاز به جنبش و تحرک دارد و بازی جزء مهم این جنبش و حرکت است. انسان برای رشد ذهنی واجتماعی خود نیاز به تفکر دارد و بازی خمیر مایه تفکر است. در اجتماعات اولیه بشری بازیهای گروهی بصورت بازیهای نمایشی، پرستش ارواح و اشیاء، رقص، شکارو رقص جنگ بود که نیازهای جسمانی و ذهنی افراد را فراهم می کرد.

رشد ذهنی و اجتماعی انسان تسلط او بر دستکاری در اشیاء را در طبیعت امکان پذیر کرد. از این زمان اشیاء به خواست انسان تغییر شکل یافتند تا بتوانند اندیشه او را در شکل دهی به بازی غنای بیشتری ببخشد.

پیدایش بازی ها

بازیها را کودکان به طور عمده آغاز می کنند.  می توان پس از هر بازی طرح ثابتی از انگیزه و پاسخ پیدا کرد، هر چند که سرمنشا آن را در اثر مرور زمان فراموش می گردد و طبیعت آن در غبارهای زندگی اجتماعی کم و یا از بین می رود. اما این هر دو را می توان طی مراحلی به عرصه آگاهی آورد.  تجربیات بالینی نشان داده است که بازی ها دارای ماهیت تقلیدی هستند.  بدین معنا که از ابتدا به وسیله جنبه بالغ روانی، جدید شخصیت اصلی طفل انتخاب می شود.

بازی از منظر اندیشمندان

آنچه صرفا بازی است. جدی نیست. بازی با آنچه جدی است، نسبتی ویژه دارد. افلاطون (427-397 پس از میلاد) معتقد است که کودک موجودی نافرمان و شیطان است. ولی با این حال نظارت پیش از حد بزرگ سالان را زیان آور می دانست. او معتقد بود که لوس کردن کودکان می تواند باعث زود رنجی آنها شود، از طرفی شیوه سنت گرایانه فرزند پروری می تواند کودکان را افسرده و ناتوان در معاشرت و زندگی اجتماعی کند، پرورش کودک را با ایجاد عادت در وی باید شروع کرد، بازی برای کودک جذاب.  بنابراین برای آموزش کودکان زور به کار مبر، بگذار آموختن به شکل بازی در آید. چنانکه ارسطو می گوید: ما برای سرگرمی (recreation) بازی میکنیم.

تاریخ بازی در اروپا

کودکان در یونان باستان به بازی تشویق می شدند اگرچه کودکی و فعالیت های کودکان درک می شد، نقش بزرگ سالان راهنمایی کودکان برای تبدیل به شهروندی مفید و مسئول بود. رومیان باستان کودکان را نیازمند شادی و بازیگوشی و انضباط اخلاقی همراه با عاطفه می دانستند. دیدگاه مسیحیت در مورد کودک این بود که کودک برای خدا اهمیت دارد، دارای روح است. بزرگ سالان نباید کودک را مورد اذیت و آزار قرار دهند. کلیسا نقش ویژه ای در کمک به رفاه و آسایش کودکان داشت.

در قرون وسطی کودکان مدل کوچکی از بزرگ سالان تصور می شدند و که از سختی های زندگی محافظت نشدند اما بازی کردن یک فعالیت مناسب برای کودکان و برای آنها بادبادک، فرفره و اسباب بازی های خانگی وجود داشت. در اروپا نگرشی های منفی در مورد نیاز کودکان به فعالیت های به ویژه دوره رنسانس شکل گرفت. بطوریکه در نظر اروپاییان کودکان چون فاقد نیرو و عقل و زیرکی بودند از اهمیت کم تری برخوردار می شدند، کودکان به کار گمارده می شدند، زیرا بیکاری گناه بشمار می آمد. از آنجا که تمایزی بین دنیای کودکان و دوره بزرگ سالی وجود نداشت، افراد در همه سنین بازی های مشابهی انجام می دادند.

بازی در ایران

در ایران باستان بازی به عنوان وسیله آموزش به خصوص آموزش جنگی مورد توجه است. توصیه دین زرتشتی بر این بوده که کودکان را نیرومند و توانا و قادر به نبرد با دشمنان بار آورند، از بازی کردن بزرگان در زمان کودکی مانند: کوروش و سهراب و … نیز یاد می شود. در ایران باستان کودکان از سن پنج سالگی سواری و تیراندازی را می آموختند. مهم ترین بازیهای کودکان برای تربیت جنگی آنها عبارت بود از: اسب سواری، تیراندازی، شکار، چوگان بازی و زوبین اندازی. ایرانیان بعد از اسلام زمانی بزرگترین قدرت روی زمین بودند.

بنی امیه از ملت ایران احساس خطر می کردند. بنابراین داشتن اسلحه و تمرینات جنگی در ایران، دلیلی بر مخالفت با فرمانداران اموی محسوب می شد. به همین علت، در چنین ایامی نیروی جنگاوری و جنگجویی ایرانیان و آمادگی رزمی آنها به گونه ای دیگر نشان داده می شد و تمامی آنچه که پیش از این به عنوان تعلیمات جنگی اجرا می گردید، به صورت بازی درآمد و بر همین اساس بازی راهی برای نمایش آمادگی جنگی ایرانیان شد.

ویژگی بازیهای محلی

ایران از دیر باز، مهد پهلوانان، هنرمندان و بطور کلی انسانهای والا مقام و فرهیخته بوده است و این بزرگان به این مقام دست نیافته اند مگر در سایه بسیاری از امور مثبت جامعه ایرانی که در آن میان بازیهای محلی و وجود روح خیر خواهانه و دیگر امور سازنده خود عامل مثبتی بوده است تا در دوران کودکی و نوجوانی این بزرگ مردان رشد و نمویابند.

حال در این رهگذر بد نیست بدانیم بازیهای که توسط این افراد در هنگام کودکی انجام می شده است بطور کلی دارای چه ویژگی هایی است3 حس اتحاد و یکی بودن در برابر دشمن و تقویت حس دفاع از میهن )بازی گرگم و گله می برم / عمو یادگار خوابی یا بیدار(، آموزش نظم و تربیت از آنجایی که اغلب بازیهای محلی ایران بصورت جمعی است و نقش کار گروهی بسیار جلوه پیدا می کند.

بنابراین اصل مهم در اجرای این بازیها داشتن نظم و ترتیب است)طناب کشی/ اوستاو شاگرد(، تسریع قدرت تصمیم گیری و اراده، اینکه کودک باید طوری تربیت شود که در آینده فردی صاحب اختیار و دارای اراده باشد و امری لازم الاجرا است و بسیاری روانشناسان بر تقویت آن تاکید دارند، حال این مسئله اگر با زبان یک بازی گروهی و لذت بخش مطرح شود، میزان پذیرش کودک هم بالا می رود.

زو در مناطق ایران

در مناطق ایران از دیر باز بازیهای محلی و بومی رایج بوده است. و این بازیها که اکثر آنها در حال حاضر رو به فراموشی سپرده شده است. نیاز به بررسی و تحقیقات بیشتری دارند تا از خاطره ها و یاد ها محو نشوندباید مجددا در حفظ و پایداشت آنها بکوشیم با توجه به فرهنگ غنی و اصیل این دیار، با بهره گیری از نظریات افراد سالمند بازیها بازشناسی گردند. بازی های بومی بازتابی از زندگی روزمره مردمان هر دیاری است که بوسیله آن سبب تقویت و روحیه تعاون در اهالی میشود. هریک از این بازیها تقویت کننده صفات خوب در میان جوانان و نوجوانان است.

آمادگی و توان مقابله با مشکلات طاقت فرسا را افزایش وروحیه اعتمادبه نفس و آمادگی جسمانی و ده ها خصوصیت اخلاقی خوب حاصل از این بازیها می باشد که متاسفانه در جامعه امروزی به علت گسترش زندگی ماشینی بازی های بومی کم رنگ شده است بطوریکه بازی ها و سرگرمی های ماشینی خلوت نشینی و انزوا را به بچه ها هدیه داده است. بازیهای بومی سرشار از خلاقیت، ابتکار، تقویت، مهارتهای حسی، حرکتی، هوشی و فکری است.

نتیجه گیری مقاله تحلیل بازی های بومی محلی

با در نظر گرفتن آنچه که در این رساله مطرح شد. می توان نتیجه گرفت که بازی یک فعالیت ذاتی و فطری لحاظ می شود که وسیله ارتباطی برای شناخت طبیعت پیرامون اطراف است، بعد ها همین بازی زمانیکه در قالبهای متفاوتی مانند باورها و سنتها قرار می گیرد و با عنصر زمان همراه می گردد، نامهای متفاوتی به خود می گیرد. بازی ها ی محلی، از جمله فعالیتهای است که به لحاظ عدم پیچیدگی در رفتار و ابزار، یک فعالیت پریمیتیو به حساب می آید و بازی “زو” نیز از همین گروه است چرا که برای اجرای آن وسایل و امکانات پیچیده ضرورت ندارد. اکنون که دانش و علم و آگاهی جامعه رو به فزونی است.

کلیدواژه ها

بازی – بازی های بومی – بازی زو – بازی محلی