لاستیک پلی یورتان

بررسی عوامل مؤثر بر چسبندگی لاستیک پلی یورتان به فلز

چکیده

چسبندگی یک نوع لاستیک پلی یورتان به فلز آهن ۳۷- ST اندازه گیری  و نقش عوامل مختلف همچون میرائی (ویسکوالاستیسیته) جزء پلیمری و زبری سطح زیر لایه فلزی بر آن بررسی گردید. نتایج حاصل نشان می دهند که عوامل کاهش دهنده اتلاف باعث کاهش چسبندگی می گردند.جالب توجه اینکه ترم اتلاف بدست آمده از آزمون دینامیکی – مکانیکی با یک فاکتور انتقال بر نتایج چسبندگی قابل انطباق است. این فاکتور انتقال با تغییر توپولوژی ساختمان شبکه ای پلی یورتان در جهت فشرده شدن دامنه سخت و افزایش دانسیته اتصال عرضی (در فرکانس ثابت آزمون) بزرگتر می شود.

مقدمه

اتصال فیزیکی اجزاء مختلف برای دستیابی به یک خاصیت ویژه قدمتی دیرینه دارد. از اولین وسایل ساخته شده توسط بشر تا پیشرفته ترین مدارهای الکترونیکی، به نوعی با اتصال مواد مختلف سروکار دارد که در آنها ماده واسطه(چسب) نقشی کلیدی ایفا می کند. همزمان با گسترش کاربرد چسبها در صنایع مختلف، تحقیقات وسیعی در مورد مکانیسم های چسبندگی و همچنین روشهای ارزیابی کارائی چسبها صورت می گیرد.

با توجه به نوع نگرش به مقوله چسبندگی، مکانیسم های مختلفی ارائه گردیده است. گروهی از محققان چسبندگی را عمدتاً ناشی از پیوندهای فیزیکی و شیمیایی بین سطحی می دانند، در حالیکه گروهی عقیده دارند که علاوه بر خواص سطحی، خواص توده ای جامدات تشکیل دهنده اتصال نیز در چسبندگی مؤثر می باشد. به همین دلیل انرژی چسبندگی محاسبه شده بر مبنای توصیف اول(کار ترمودینامیکی چسبندگی) به مراتب کوچکتر از انرژی چسبندگی است که در عمل اندازه گیری می شود. این امر از تأثیر رفتار ویسکوالاستیک ماده پلیمری، شرایط و روش اندازه گیری سرچشمه می گیرد.